‘Het is oké,’ zeg ik tegen Farah, het hondje uit Turkije dat we een half jaar geleden adopteerden. Ze kijkt me vragend aan en kom dan kwispelend naar me toe gelopen. ‘Het is helemaal niet oké!’ bromt de oudere man waar ze net wat te lang achteraan was gelopen. Mijn hartslag versnelt, net als mijn […]
‘Wat is dit nou?!’ mopper ik terwijl ik haar slaapkamerdeur net wat te hard open zwaai. ‘Ik had gezegd dat het echt tijd was om te slapen?’ Ze trekt het dekbed over haar hoofd en snikt. Een bobbel verdriet. Meteen heb ik spijt van mijn uitval. Ik adem diep in en spreek mezelf zachtjes toe.
Vijf maanden geleden lag ik van de ene op de andere dag op straat. Er volgde een medisch traject, neurologische onderzoeken, een MRI en een diagnose. Er was iets niet goed met de vaten in een deel van mijn hoofd, wat niet alleen epilepsie veroorzaakte, maar ook kans gaf op een hersenbloeding. Of dat verholpen
‘Mama. Wanneer wist jij dat je kinderen wilde?’ Mijn gezicht hangt vlak boven dat van haar, de echo van de klapzoen die ik haar een paar seconden geleden gaf, zoemt nog na in mijn oor. ‘Tsjee. Wat een leuke vraag,’ zeg ik terwijl ik overeind kom. ‘Eigenlijk wist ik heel lang niet of ik kinderen
De ruzie was begonnen bij zijn weigering om naar bed te gaan. Gevolgd door zijn weigering om van zijn telefoon af te komen. Hij had lelijke dingen gezegd. Dat wij nooit wat voor hem deden. Dat zijn vader hem niet aan mocht raken. Nooit meer. Dat het hem niks interesseerde wat wij vonden. Hij was
‘Je had maar één taak.’ Mijn opmerking over de naar karton smakende rijstkorrels was grappend bedoeld, maar aan de blik van mijn man zag ik direct dat hij daar anders over dacht. Hij had gekookt, iets wat hij om allerlei redenen niet vaak doet, ik was een rondje gaan hardlopen. Eenmaal aan tafel bleek de
Toenemende irritaties Read More »
‘Ik adviseer mensen hun leven zoveel mogelijk weer op te pakken zoals het was. Laat deze aandoening niet bepalen wat je wel en niet doet. Ga diepzeeduiken.’ ‘Met epilepsie mag je niet zwemmen.’ Ik kijk de vriendelijke arts bozig aan. Hij grinnikte. ‘Goed punt. ‘Ik bedoelde het bij wijze van spreken.’ Het was het derde
Op de rand van het nieuwe jaar, het jaar waarin jij zes wordt en kleuter af bent, kan ik een stuk schrijven over de toestand in de wereld. De wereld waarin jij opgroeit, waar jij je weg in moet vinden. Ik kan terugblikken op een turbulent 2016, ik kan schrijven over mijn angsten, mijn vragen,
35 gedeeld door 7? Ze kijkt peinzend naar het computerscherm. “Moeilijk. Ik heb nooit geleerd, rekenen.” Ik kijk haar ongelovig aan. “Maar schrijven wel toch?” Er klinkt iets van hoop in mijn stem. Ze schudt haar hoofd. “Mijn zussen ontvoerd en verkracht op weg naar school. Mijn moeder zei: jij gaat niet naar school.” In
Bijna is er weer een schooljaar voorbij, bijna hebben we je lagere schooltijd doormidden gehakt. Groep vier was intensief, voor jou voor ons als gezin, voor de mensen om ons heen. Toen ik je vanavond naar bed bracht, kletste je honderduit. Over waarom je eigenlijk speeksel hebt (‘wacht, ik weet het al, voor de dorstigheid’),