Joost Klein had uitdrukkelijk en meerdere keren zijn excuses aangeboden. Waarschijnlijk besefte hij al snel dat hij een fout had gemaakt, en probeerde te redden wat er te redden viel. Tevergeefs. In een tijd waarin alles kan en mag, waarin we pleiten voor openheid over fouten, voor kwetsbaarheid, is het in de echte wereld maar […]
‘Maar zo ga je 3 Havo natuurlijk niet halen.’ ‘Oh,’ zei mijn 14-jarige zoon. ‘Maar ik heb geen last van mijn ADHD.’ De jeugdarts vroeg naar zijn cijfers, hij antwoordde dat die ‘prima’ waren, waarna ze mij bedenkelijk aankeek. ‘Ouders denken daar vaak heel anders over.’ Ik zei dat we inderdaad konden botsen over de
‘Het is oké,’ zeg ik tegen Farah, het hondje uit Turkije dat we een half jaar geleden adopteerden. Ze kijkt me vragend aan en kom dan kwispelend naar me toe gelopen. ‘Het is helemaal niet oké!’ bromt de oudere man waar ze net wat te lang achteraan was gelopen. Mijn hartslag versnelt, net als mijn
‘Wat is dit nou?!’ mopper ik terwijl ik haar slaapkamerdeur net wat te hard open zwaai. ‘Ik had gezegd dat het echt tijd was om te slapen?’ Ze trekt het dekbed over haar hoofd en snikt. Een bobbel verdriet. Meteen heb ik spijt van mijn uitval. Ik adem diep in en spreek mezelf zachtjes toe.
Vijf maanden geleden lag ik van de ene op de andere dag op straat. Er volgde een medisch traject, neurologische onderzoeken, een MRI en een diagnose. Er was iets niet goed met de vaten in een deel van mijn hoofd, wat niet alleen epilepsie veroorzaakte, maar ook kans gaf op een hersenbloeding. Of dat verholpen
De ruzie was begonnen bij zijn weigering om naar bed te gaan. Gevolgd door zijn weigering om van zijn telefoon af te komen. Hij had lelijke dingen gezegd. Dat wij nooit wat voor hem deden. Dat zijn vader hem niet aan mocht raken. Nooit meer. Dat het hem niks interesseerde wat wij vonden. Hij was
