‘Mama. Wanneer wist jij dat je kinderen wilde?’
Mijn gezicht hangt vlak boven dat van haar, de echo van de klapzoen die ik haar een paar seconden geleden gaf, zoemt nog na in mijn oor.
‘Tsjee. Wat een leuke vraag,’ zeg ik terwijl ik overeind kom. ‘Eigenlijk wist ik heel lang niet of ik kinderen wilde. Want ik wist niet of ik een leuke moeder zou zijn.’
Mijn achtjarige dochter schiet verschrikt omhoog waardoor ze bijna tegen mijn gezicht aanbotst. ‘Hoe kan dat nou! Jij bent de allerliefste moeder!’
‘Ah liefje.’ Ik aai haar wang en denk even na. ‘Als ik vroeger bij kinderen op bezoek was, zag ik vriendinnen die gek deden en grapjes uithaalden. Ik dacht dat dat moest. Dat kinderen houden van druk en vrolijk. En ik was niet zo.’
‘Maar mama!’ Ze gaat nog rechter op zitten en kijkt me nu vermanend aan. ‘Het is juist fijn dat jij niet zo druk bent!’
Ik glimlach.
‘Wanneer wist je wel dat je kinderen wilde?’
‘Toen ik op reis ging naar Afrika en daar papa tegenkwam. Hij voetbalde heel vaak met kinderen daar en was altijd vrolijk. Met hem kan ik het, dacht ik.’
Als ik haar vijf minuten later stevig instop, bedenk ik me hoe haaks haar woorden staan op mijn gevoel. Want als ik iets niet voel in deze Coronatijd, dan is het dat ik een goede moeder ben. Ik ben te vaak boos, ongeduldig en chagrijnig. Thuisonderwijs geven vind ik niet leuk maar een soort emotionele achtbaan. De luidruchtige tiener hangt normaal al in de gordijnen als we hem helpen bij zijn spreekbeurt, jammert nu omdat hij niet weet hoe hij breuken moet vermenigvuldigen wat het Engelse woord is voor ‘van hem’, maar weet ook alles beter. Het montessorionderwijs geeft amper structuur en begeleiding. Zo is de opdracht ‘reken een uur per dag’ nogal vrij interpreteerbaar, zeker als je eerst een half uur nadenkt over een som, tussendoor de rekenmachine op je telefoon raadpleegt, meteen maar even een half uur appt met je klas en via het instructiefilmpje op YouTube terecht komt bij een Fortnite spelende Royalistic.
Nadat premier Rutte de verlenging van de schoolsluiting bekend had gemaakt, vroeg ik grappend op Facebook of we de meivakantie niet met twee weken konden vervroegen en de zomervakantie konden halveren. Er volgden boze reacties, ouders snakten naar een paar weken vakantie mét hun kinderen. Ik verlang naar iets heel anders, moest ik tot mijn schaamte bekennen. Een paar uur ongestoord in mijn eentje kunnen schrijven bijvoorbeeld. Naar mijn kinderen ophalen van school en samen kletsen over hun en mijn dag. Naar het rumoer en de chaos van ’s ochtends op tijd op school komen, naar scheenbeschermers zoeken, hard fietsen naar pianoles, broodtrommels vullen en gymspullen verzamelen. Naar kinderen die moe zijn van een schooldag en ’s avonds geen energie-overload hebben.
Ik houd zo ontzettend veel van mijn kinderen dat het soms pijn doet. Als ik niet bij ze ben, denk ik aan ze. Ze zitten in elke vezel van mijn lijf. Ik kan alleen niet 16 uur per dag moeder zijn. Soms vind ik het erg om dat toe te geven. Vind ik dat ik me minder zou moeten verzetten en meer moet genieten van deze bijzondere tijd.
‘Papa is toch ook niet altijd blij,’ zegt mijn dochter als ik haar kamer wil verlaten.
‘Nee. Dat klopt.’
‘Dat komt,’ zegt ze zacht. ‘Omdat iemand die altijd vrolijk is, doet alsof.’
