35 gedeeld door 7? Ze kijkt peinzend naar het computerscherm. “Moeilijk. Ik heb nooit geleerd, rekenen.” Ik kijk haar ongelovig aan. “Maar schrijven wel toch?” Er klinkt iets van hoop in mijn stem. Ze schudt haar hoofd. “Mijn zussen ontvoerd en verkracht op weg naar school. Mijn moeder zei: jij gaat niet naar school.” In de hoop op een betere toekomst voor haar dochter, stuurde ze haar naar buurland Somalië, waar ze haar man, een politiek vluchteling, leerde kennen. Samen vluchtten ze naar Nederland.
Stofzuiger
Ze leerde lezen en schrijven, meldde zich aan voor een mbo-opleiding tot verzorgende. “Ik wil oudere mensen helpen. Zo zielig. Niemand heeft tijd voor ze. Altijd hard gewerkt, nu zijn oud, niemand kijkt meer naar ze om.” Ja, anders in Ethiopië, daar is het warm en zijn oude mensen altijd buiten. Ze schatert. We maken haar huiswerk, lezen een tekst over de consumentenbond die eieren heeft getest. Wat een consumentenbond is? Ik denk na en begin een verhaal over stofzuigers, over testen en weten welk merk je het beste kan kopen. Halverwege stop ik. Ze heeft niet eens geld voor een stofzuiger. Het lesboek wil ook weten wat het verschil is tussen een scharrel- en een biologisch ei. Ik leg uit dat biologische kippen voer krijgen zonder medicijnen en meer ruimte hebben. “In Ethiopië alle kippen biologisch!” Ze schatert opnieuw. “Iemand misschien vijf kippen, nooit meer. En altijd buiten.”
Macbook
Toen ik de oproep voor Taalmaatje zag, meldde ik me overmoedig aan. Eindelijk wat doen in plaats van machteloos en verontwaardigd aan de zijlijn staan. Een uurtje in de week, dat kon ik toch wel vrijmaken? Het blijkt elke week een gevecht. Deadlines, interviews, voetbaltraining, gitaar- en zwemles, hardlopen, bijpraten met vriendinnen, de hond uitlaten, kinderverjaardagen. Soms maak ik me met tegenzin los van de laptop, en baal, dat stuk moet af. Een uur later doet dat stuk er niet meer toe. Dan realiseer ik me hoeveel kansen ik heb gekregen, hoeveel kansen ik nog steeds krijg en hoe makkelijk het contact met een vreemde is. Zij, geboren in Ethiopië, bidt vijf keer per dag, is nooit op vakantie geweest, heeft nooit auto heeft gereden, komt met drie kinderen rond van een uitkering, heeft geen internet op haar telefoon, geen computer thuis. Ik met mijn universitaire opleiding, twee auto’s, nieuwe Macbook, verre vakanties. We leiden totaal verschillende levens en toch hebben we plezier, verbazen we ons, kletsen we over onze kinderen, ons verleden, onze toekomst.
Kinderziekenhuis
Ik toren hoog boven haar uit als we de bieb uitlopen. Het is donker, de regen stroomt, ze zoekt haar fiets. Ik kijk haar na, loop naar de parkeergarage en haal automatisch mijn telefoon uit mijn zak. Een druk op de knop en ik heb toegang tot mijn wereld vol gelijkgestemden, een wereld vol meningen en oordelen. Zwarte piet, vaccinaties, Trump, Wilders. Waar ik het mee eens ben zal ik liken, delen en retweeten. Alle goed opgeleide, wereldwijze mensen die ik ken, zullen dezelfde stukken liken, delen en retweeten. Zodat we allemaal in ons eigen kringetje blijven ronddraaien.
Ik stop de telefoon weer terug in mijn zak. Ik kan dat kinderziekenhuis in Aleppo niet opbouwen, ik krijg Trump niet uit het Witte Huis, ik kan mensen niet weerhouden om op Wilders te stemmen. Ik kan wel Fatima helpen met haar Nederlands zodat ze eerder haar opleiding afrondt en een eenzame oudere kan verzorgen. Ik kan mijn kinderen leren dat iedereen een verhaal heeft, dat er geen makkelijke oplossingen bestaan. We kunnen allemaal, elke dag in onze eigen kleine kring iets betekenen voor een ander.
Meer doen en minder vinden. Het geeft een machtig gevoel.
Humanitas in de regio Eemland zoekt nog taalmaatjes, klik hier voor info
