In november 2020 zat ik met mijn vader op een bankje ergens bij de hei bij Ede. Ik keek gebiologeerd naar een grijper die steeds een nieuwe stapel herfstbladeren oppakte en losliet in een kiepwagen. Er waren nare woorden gezegd, ik had eerst gehuild en was daarna boos geworden en vroeg me af of herfstbladerenopruimer misschien een leuke carrièreswitch was.

‘Ik heb mijn dochter nog nooit zo gezien. Je was altijd dat stille meisje,’ zei mijn vader.
‘Was,’ had ik geantwoord. ‘Ik wil niemand pijn doen, maar ook niet meer diegene zijn die alles goedmaakt.’

Ik heb in de periode na dit gesprek een aantal keer serieus overwogen het manuscript in de prullenbak van mijn MacBook te gooien want het was in vele opzichten nogal een rit. Ik werd ziek, er kwam een pandemie met thuisonderwijs, er waren conflicten, twijfels, onzekerheden en angsten. Ik leerde doorgaan, maar minsten zo belangrijk, ook af en toe in te storten, en te leunen op mensen om me heen. Ik leerde me niet alleen op te schrijven waar we normaal over zwijgen, maar daar ook over te praten. Alleen al dat heeft het hele proces de moeite waard gemaakt.

Op 27 mei verschijnt dan echt, dit boek dat een eerbetoon is geworden aan mijn grootmoeder, en aan alle andere vragenstellers en doorzetters, een ode aan het grijs, aan de nuance, aan het verhaal achter een label, achter een oordeel. Ik hoop dat lezers er straks wat vrijheid in vinden, zoals het schrijven dat mij heeft gebracht.
Je kan het boek vast bestellen bij je lokale boekhandel of hier

Wil je er een krabbel van mij in, laat het me even weten of zet het erbij in het bestelformulier!