Ik kocht onlangs het boek ‘Romanschrijver van beroep’ van een van mijn favoriete schrijvers Haruki Murakami. Ik weet nog dat ik een jaar of vijf geleden met lichte tegenzin aan zijn eerste boek begon. Ik dacht het langdradig en saai zou zijn, maar niets bleek minder waar. Marukami schrijft heel toegankelijk en heeft toch een totaal unieke, eigen schrijfstijl.
In ‘Romanschrijver van beroep’ las ik dat hij die stijl heeft ontwikkeld door eerst in het Engels te schrijven, en niet in zijn moedertaal Japans. Omdat zijn kennis van het Engels vrij beperkt was, zette hij wat in zijn hoofd zat om in eenvoudige woorden en zinnen. ‘Ik moest beschrijvingen ontdoen van overtollig vet. Mijn tekst werd ongepolijst, maar kreeg geleidelijk wel een eigen ritme.’
Murakami dacht, net als vele anderen met schrijfambities (inclusief ikzelf), dat een goed boek/essay/blog moeilijke woorden, briljante metaforen of fraaie, imponerende uitdrukkingen nodig heeft. Niks is minder waar. Als je zo puur en echt mogelijk opschrijft wat er binnen in je leeft, wat je voelt en ervaart, ontwikkel je vanzelf een eigen, unieke stijl.
Daarom leer ik deelnemers in mijn training geen trucjes (natuurlijk geef ik wel tips), maar ik moedig ze vooral aan dichtbij zichzelf te blijven. Je hoeft geen andere schrijvers na te doen (alsjeblieft niet!), niks aan jezelf toe te voegen, vaak is het juist de kunst iets bij jezelf weg te nemen.
Beperkende overtuigingen die je in de loop van je leven hebt verzameld
Verwachtingen van anderen
Stemmetjes in je hoofd
Laat ze los
Wees vrij
En ontwikkel je eigen stijl
