Zij kwam terug van de camping-wc. Ik ging erheen. In een opwelling besloot ik dat terloopse moment stil te zetten en drukte haar tegen me aan. Ze drukte niet terug. Ik legde mijn wang op haar kruin en heel even trok die vakantie van een jaar of zes geleden voorbij. In een oude Volkswagenbus toerden we dwars door Spanje en kampeerden op meer dan tien plekken. Samen met haar, net kleuter af, bezochten we op elke nieuwe camping het sanitair, zij altijd vragend en kletsend, ik haar hand in de mijne koesterend. Alsof ik wist dat ik er op een dag naar zou snakken.
‘Ik mis je zo,’ fluisterde ik, drukte een kus op haar kruin. Ik wist dat ik niks meer moest zeggen. Geen opmerkingen over TikTok of hoe het is om een dochter te hebben die met een geluiddempende hoofdtelefoon oploopt. Die zwijgend naar bed gaat en zwijgend opstaat, haar mond tot een streep getrokken.
Zwijg vaker
Praat in de ik-vorm
Maak bij tieners een tegengestelde beweging
Het zijn de drie belangrijkste lessen van mijn boek ‘Doorbreek de cirkel’, en ik probeer ze bij mijn tieners dagelijks te gebruiken. Probeer, want een verwijt is zoveel sneller en makkelijker gemaakt dan vertellen wat me pijn doet. Want pijn deed het. Ik miste mijn dochter. De dochter met wie ik nooit strijd had gehad. Met wie ik altijd moeiteloos samen bewoog. De dochter die in groep 8 transformeerde van meisje naar vrouw. Die de deur van haar kamer nadrukkelijk dicht deed, die ineens mascara droeg en een muts in de zomer, die bij de H&M doelgericht afliep op de baggy broeken en oversized shirts terwijl haar moeder verlangend keek naar de tricot bloemenjurkjes die ze jarenlang droeg. Die haar moeders verhalen beantwoordde met een spottend ‘dat kan.’
Ik weet niet of mijn ‘ik mis je zo’ de lucht klaarde, of dat haar humeur simpelweg veranderde, zoals dat gaat bij tieners, maar aan het einde van de vakantie was ze er weer. Lachend en in het zwembad duikend met de gevonden campingvriendin, kletsend met haar ouders en broer. Ik nam haar na thuiskomst mee naar de Gay Pride, ze kocht een oversized shirt, we bestelden popcorn en installeerden ons in Tuschinski bij de Barbiefilm waar de moeder-dochter relatie nogal een thema bleek.
‘We mothers stand still so that our daughters can look back and see how far they’ve come.’
Die zin uit de film bleef nog uren bij me.
Jaren heb ik geworsteld met een temperamentvolle zoon. Nog steeds kan hij me omver blazen met zijn heftige reacties. Maar als je dochter je afwijst, als een van je favoriete personen op aarde, met wie je kan lezen en schrijven, zich van je weg beweegt, au au en au. Het liet me deze vakantie veelvuldig naar de bodem van het zwembad duiken want ik wilde niet dat ze zag hoe het me raakte. Het is niet haar probleem. Ik ben niet haar vriendin. Ik moet mijn eigen zooi opruimen zodat ik geen bevestiging van haar nodig heb. Maar een ding mag ze wel weten.
‘Ik mis je zo.’
